Ήχοι από το πουθενά. Παράξενα ακούσματα. Ξένα στο αυτί. Γνώριμα σε κάτι. Στη ματαιοδοξία. Στα κούφια όνειρα και στις τρύπιες καρδιές.
Μελιστάλαχτες καταστάσεις που κερδίζουν ποντάροντας στην ατυχία και πληρώνουν με σκουριασμένα κέρματα. Ξεχειλωμένα δάχτυλα που κινούνται μόνο από τις εντολές μανιοκαταθλιπτικού μαριονετίστα. Ψυχαναγκαστικές συνήθειες που δεν έχουν καμία ιδιότητα. Παρωχημένα συναισθήματα που σκουπίζουν τις τσίμπλες από το μάτι κι αφήνουν εκτεθειμένα στο κρύο τα δάκρυα. Ιλαρές υποσχέσεις που στραβώνουν τα χείλια και σαπίζουν τα δόντια. Ελοχαρείς σκέψεις που βαλτώνουν στη σκοτεινή πλευρά των εγκεφαλικών κυττάρων και κρύβονται από την ίδια τους την υπόσταση. Βλοσυρά βλέμματα που κακοφορμίζουν ξεχασμένες πληγές. Πολεμοχαρή νύχια που τρώγονται μεταξύ τους πριν φάνε τον εαυτό τους και πέσουν κάτω μαύρα από τη βρωμιά τους. Κανιβαλιστικά σκουπίδια που λερώνουν τις πρωτόγονες αισθήσεις με μίσος. Φοβισμένες δράσεις που τρέφονται από το φόβο τους για να τρομοκρατήσουν τις αντιδράσεις. Παράφωνες νότες που κρέμονται απεγνωσμένα από το πεντάγραμμο για να ακουστεί το κύκνειο άσμα τους. Πολύχρωμες εικόνες που χάνονται στο γκρίζο πριν ακόμη κοιταχτούν στον καθρέφτη. Απυρόβλητες υποθέσεις που αιμορραγούν μέσα στην αβεβαιότητά τους. Φαινομενική γαλήνη που εθελοτυφλεί μπροστά στους κινδύνους που ελλοχεύουν. Φιδίσιες διχαλωτές γλώσσες που γεύονται τις λυκοφιλίες και γαργαλάνε τα δάκρυα των κροκοδείλων.
Σαρκοφάγες επιθυμίες που ικανοποιούν την πείνα τους σε μαραμένες ιδέες. Ξέπνοες ανάσες που πασχίζουν για λίγο δηλητήριο πριν τελειώσουν. Φτηνές συνουσίες που γαμάνε την πραγματικότητα κάτω από άναστρες ξεπλυμένες νύχτες. Νεκρωμένος εγκέφαλος που κάνει παρέα σε άδειο τασάκι και σε γεμάτο μπουκάλι.
Σσσσσςςςςς..
Μη μιλάς για λίγο. Τώρα μόνο άκου.
Οι ήχοι έχουν πηγή τώρα πια.
Τους ακούς;
Σσσσσςςςςς..
Όλα είναι τόσο αστεία.
Ακριβώς μέχρι τη στιγμή που γίνονται σοβαρά.
Τότε είναι που μετατρέπονται σε ξεκαρδιστικά.
Σσσσσςςςςς..
Και γελώ μαζί τους..
26 Ιαν 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
39 σχόλια:
Είναι λυπητερό και απσιδιόδοξο..
Να γελάς στα δύσκολα..
οι ήχοι έχουν αυτό το μοναδικό χάρισμα. να χάνεσαι μέσα σε αυτούς και αυτοί μέσα σε σένα. αρκεί ένας ήχος για να σε κάνει να ουρλιάξεις και ένας επόμενος για να γελάσεις.
και ο πιο τρομακτικός ήχος από όλους αυτός της σιωπής. σσσσ
Ξέρεις τι μου θύμησες;
"Ποτάμια στα δέντρα, ξερά νταλαβέρια, ταμπέλες φτιαγμένες από ανάγλυφα χέρια..." Αλλά εσύ ν' αφήσεις σημάδι στην άμμο του χρόνου. Μπορεί να χρειαστεί γι' αυτό λίγο απ' το Αίμα σου, αλλά και πάλι μερικές σταγόνες δεν σου στερούν την Αθανασία, ε;
Αφού γελάς, οι πολύχρωμες εικόνες δεν χάθηκαν εντελώς στο γκρίζο. Ίσως τις ρούφηξε για λίγο η δίνη του καθρέφτη, αλλά αν χαμογελάσεις, η πραγματικότητα θ' αλλάξει. Για ξανακοίτα στον καθρέφτη.. ;)
ΣΣΣΣΣΣ
κλείνω τα μάτια και αφήνω την σιωπή μου να απλωθεί στο δωμάτιο σου...
οι σκέψεις σου ένα μπερδεμένο κουβάρι,
που η αρχή και ποιο το τέλος...
ΣΣΣΣΣΣ
Σφραγίζω τα χείλη και αφήνω την δική σου φωνή να ζωγραφίσει στους τοίχους....
τα λόγια σου ένας χορός του "θανάτου"...
εκείνων που έχασες,
εκείνων που δεν έφτασες
και όσων δεν ζήτησες....
ΣΣΣΣΣΣ
Σ'ακούω να βαδίζεις στο χώρο...
τα βήματα σου αργά,
νωχελικά .....
Σαν την σιωπή μου...
ΣΣΣΣΣΣΣ
....καληνύχτα....
Μάλιστα.
Αν εσείς δεν με καταλάβατε μία, εγώ δεν σας κατάλαβα καμία.
Κάτι μου άρεσε όμως.
Καλό σας βράδυ
διαχωριστικές γραμμές. όρια. σαν την λογική του παραλόγου. τον παραλογισμό της λογικής. και μερικά είναι τόσο σοβαρά. ακριβώς μέχρι την στιγμή που γίνονται αστεία. επιμελώς ατιμέλητα. σαν φωνές που δεν ακούγονται. και σαν σιωπές που φωνάζουν. σαν γέλια μέχρι δακρύων. και σαν ξεκαρδιστικό κλάμα.
κι είναι μερικές καταστάσεις που ενώ με το πρώτο άκουσμα ξένες φαντάζουν, αφουγκράζοντάς τες καλύτερα, ανακαλύπτεις πως τίποτα δεν υπάρχει που να μην είναι γνώριμο. απλά, μένει κάπου ξεχασμένο και με την πρώτη ζωγραφιά ξεπηδάει να δώσει τη δική του πινελιά σ' έναν καμβά που ενώ είναι προορισμένος για να φτιάξει τοπίο τ' ουρανού, γαμιέται με σκόνη και αναστεναγμούς...
κι όμως, εκείνοι που νομίζουν πως κρατούν τα πινέλα δεν ξέρουν(και δεν θέλουν να μάθουν) πως τα χρώματα που μιλούν βγαίνουν απ' την ψυχή και μόνο αυτά ανοίγουν μονοπάτια που κάνουν τη ζωή τρισδιάστατη. ακόμη και μέσα από τις σκιές...
αλλά...ποιος γεύεται το καθάριο όταν φοβάται την αντανάκλασή του μέσα σε αυτό;
:)
φιλιά βρόχινα...
τι να σας πω.. εγώ παρόλα αυτά το βρήκα αρκετά αισιόδοξο..
:)
Δεν είν' ο κόσμος σου αυτός.. :)
http://www.youtube.com/watch?v=rMtyIArw32A
kai mena aisiodoxo mou fanike!!filia kai kalo vradaki!! :)
ειναι σαν αδιεξοδο...
Ήρθε μια καινούρια μέρα.
Καλημέρα αγαπητέ SD.
Δε θέλω να διαλέξω ανάμεσα στο "μ άρεσε"- "δε μ άρεσε", ούτε ανάμεσα στο "αισοδοξο"- "απαισιοδοξο".
Προτιμώ να συμμεριστώ την ακροβασία της στιγμής που γέρνει ανάλογα με το βάρος των συναισθημάτων.
Ξανά την καλημέρα μου.
Λες αν παρω τα χερια απο τα αυτια μου να γελασω κ εγω??
Ρητορικο το ερωτημα.
Πολυ μου αρεσαν τα πολεμοχαρη νυχια που τρωγονται μεταξυ τους..
kalo sou vradi! :)
την άκουσα.
γνώριμος ήχος.
κι ας μην ήμουν σίγουρος.
ταξιδεψα.
πάνω από το φρενοκομείο που λέγεται ελλάδα.
πέρασα από στρατόπεδα.
από σχολεία.
από σχολές και πανεπιστήμια.
από νοσκομεία.
από την βουλή.
από δικαστήρια.
από παραλίες και βουνά.
από γήπεδα, κωλάδικα, δρόμους, πεζοδρόμους, ξεκωλάδικα.
αντίκρυσα αστυνόμους, παρανόμους.
σταμάτησα πάνω από μια γωνιά.
μέσα στην ομίχλη που είχε πεσει ξεπρόβαλε ένα φως.
κατέβηκα.
μέσα στο παλιό κουτούκι το ηχείο έπαιζε γνώριμους ήχους.
στο τραπέζι ένα "καθαρό" περίμενε.
γεμίσατε και κάναμε στην υγειά μας.
αρχίσαμε να γελάμε.
την...ακούσαμε για τα καλά.
τώρα ξερουμε.
αγκαλιασμένοι τραγουδουσαμε και γελούσαμε όλη νύχτα.
το πρώτο φως μας βρήκε στο γνώριμο μέρος.
ακουγαμε τους ήχους της σιωπής.
χαζεύαμε την ομορφιά των χρωμάτων του ουρανού, του ήλιου να ξεπροβάλει πίσω από τα βουνά.
και αρχίσαμε να ονειρευόμαστε....
ξανά.
χαμογελάμε.
καλό ξημέρωμα.
Γελας..μετα απο λιγο σοβαρευεις...μετα γελας ξανα...και στο τελος ξεκαρδιζεσαι στα γελια χωρις στην ουσια να υπαρχει κατι ξεκαρδιστικο..ισως να υπαρχει...ειναι βαθυ...αλλα συνεχιζεις να γελας...κι ας τα βλεπεις ολα απαισιοδοξα..γελας ακομη..?
Υποτιθέμενοι καλοί τρόποι με απόροια την γλοιώδη συμπεριφορά κρετίνων που προσπαθούν να φανούν ανώτεροι.
Απεγνωσμένα γέλια που βγαίνουν με κλάματα και λένε τις πιό άθλιες ιστορίες...
Διακρίνω κι από δω μιά κάποια πίκρη γεύση πεσιμισμού ή κάνω λάθος;
Όλα περνάνε.
Καληνύχτα.
Λιγο σαν να χαθηκα μεταξυ χρωματων και μαυριλας, μεταξυ σαπιλας και καθαρου αερα...καπου εκει αναμεσα θα βρω κι εσενα μαλλον, που ταξιδευεις και ταξιδευεσαι και ξεκαρδιζεσαι με τα δακρυα σου. Πολλες φορες το γελιο αυτο της σιωπης γινεται υστερικο, μα αστο να σε διαπερασει, γιατι κουβαλαει μαζι του η τη λυτρωση η την τρελλα! Μα και η τρελλα, μια μορφη λυτρωσης δεν ειναι;
Έπαθα εblogή σε λέω.. Τα είδα όλα callυώmeνα..
Να είσαι καλά φανταράκι.. :)
Τι έγινε σε έχωσαν για τα καλά;
Στην καρδιά βάλε πατίνια κι ένα ρουλαμάν.
Υπομονή!!
"Όλα είναι τόσο αστεία.
Ακριβώς μέχρι τη στιγμή που γίνονται σοβαρά.
Τότε είναι που μετατρέπονται σε ξεκαρδιστικά."
Πόσο δίκιο έχεις...
Πάλι καλησπέρα. Με κέφι!
Γιούχου...!
(είκοσι μέρες σκοπιά βαράτε;)
Χμμ.. :)
Φανταρακι χαθηκες...
Περνα οποτε μπορεις για μια καλημερα! Να προσεχεις! Οχι τιποτα αλλο, αλλα τωρα που ξερω πως εισαι εσυ εκει εξω και μαςε φυλας, ε οσο να 'ναι επαναπαυομαι κι εγω!
τρως κανονική εμπλοκή μάλλον...
Μήπως λόγω κρίσης, κάνατε αίτηση για πενταετής και σας την εγκρίνανε;
Κοιτάξτε να δείτε: Λίγο ακόμα να καθυστερήσετε και θα είμαστε τρεις στο σπίτι αντί για δύο.
Κοντεύουμε να γεννήσουμε λέμε!
(ελπίζω να 'ναι όλα καλά...)
poli kalispera sas!! :)
Μήπως είναι καιρός να επιστρέψεις σιγά-σιγά; Εγώ πάντως ήρθα πάλι ν' αφήσω ένα χτύπημα στην πόρτα ;)
Ας αφήσω κι εγώ το δικό μου..
είπα να αφήσω κι εγώ μια καλησπέρα.
αύριο πρωταπριλιά...καλό μήνα, να περνάς και να είσαι καλά.
:))
Που χαθηκες καλε μου;
τοκ τοκ!
καλό σου μήνα!
ελπίζω να γελάτε ακόμα μαζί τους..
Καλά είναι δυνατόν;
Τόσος καιρός;
: ((((
Χρόνια πολλά φίλε
Χριστός Ανέστη!!
Κοίτα την επόμενη φορά που θα περάσω να σου πω ευτυχισμένα Χριστούγεννα και είσαι ακόμη απών ;
Your silence is getting too loud..
Δημοσίευση σχολίου