19 Οκτ 2008

ΜΙ(α): Απόδραση

Ξύπνησε. Είναι νωρίς ακόμη. Χαράματα. Το ελάχιστο φως διακρίνεται με δυσκολία από το κλειστό παντζούρι. Δε σαλεύει. Ασυναίσθητα παίρνει βαθιά ανάσα και την κρατάει. Για όσο αντέχει. Την κρατάει. Κι άλλο. Λίγο ακόμη. Το οξυγόνο έχει στηθεί στα τρία μέτρα μέσα στους πνεύμονές του. Πυρ κατά βούληση. Εκτελείται με συνοπτικές διαδικασίες. Η τελευταία κυψελίδα ασφυκτιά. Τα μάτια σκοτεινιάζουν. Ο εγκέφαλος ουρλιάζει στ’ αυτιά του. Ησυχία. Λίγο ακόμη. Μπορεί. Κι εκπνέει.

Γυρνάει το σώμα του. Δίπλα του μια φιγούρα. Τα σκεπάσματα ανεβοκατεβαίνουν ρυθμικά πάνω της. Κοιμάται ακόμη. “Γιατί;” σκέφτεται. “Τι δουλειά έχει εδώ;”. Θυμάται ότι ήταν δική του ιδέα να μείνει. Κάτι μαλακίες που κάνει ώρες ώρες. Είναι γυμνή. Όπως κι αυτός. Το μυαλό του δε νιώθει τίποτα. Ένας πολτός χωρίς άρωμα, χωρίς γεύση, χωρίς τίποτα. Το σώμα μουδιασμένο. Εκτός από το πέος του. Αυτό είναι σκληρό. Περιθωριοποιημένο από το υπόλοιπο σώμα. Ακολουθώντας τους δικούς του κανόνες. Την πλησιάζει. Την αγγίζει. Χωρίς χάδια. Χωρίς ίχνος τρυφερότητας. Απλά για να την ευθυγραμμίσει μ’ αυτόν. Δε θέλει να κάνουν έρωτα. Δε θέλει να κάνουν σεξ. Δε θέλει να γαμηθούν. Θέλει να γαμήσει. Όχι την ίδια. Τον εαυτό του.

Με μια απότομη κίνηση μπαίνει μέσα της. Σταματάει όταν είναι όλος μέσα. Αισθάνεται στιγμιαία μια ζεστασιά που του γαργαλάει τις αισθήσεις. Η μόνη παραφωνία στα κτηνώδη ένστικτα. Εκείνη ξυπνάει και ανταποκρίνεται. Έχει αρχίσει να υγραίνεται. Η ανάσα της γίνεται πιο βαθιά και το σώμα της βολεύεται για να τον πάρει κι άλλο μέσα. Δε μιλάει. Ευτυχώς γι’ αυτόν. Δεν είχε όρεξη για κουβέντες. Αρχίζει να κινείται. Στην αρχή σιγά σιγά και μετά πιο γρήγορα. Αυτή δείχνει να το ευχαριστιέται. Κάνει μια κίνηση για ν’ αλλάξουν στάση. Αυτός την πιάνει με βία για να την κρατήσει εκεί που είναι. Το προηγούμενο βράδυ είχαν γαμηθεί με όλους τους πιθανούς τρόπους. Τώρα ήθελε απλά να χύσει. Να γαμήσει όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και τα συναισθήματά του και μετά να χύσει. Ξερά. Και το κάνει. Πετάει το σπέρμα του πάνω στο σεντόνι. Ανάμεσά τους. Ένας υγρός λεκές για να τους χωρίζει. Μια άσπρη λιμνούλα λευκού, αλλά όχι αγνού, σπέρματος που θα μπορεί να πνίξει τις σκέψεις του.

Εκείνη δε κουνιέται. Μένει με γυρισμένη την πλάτη. Αυτός σηκώνεται. Κανείς δε μιλάει. Φοράει τα πεταμένα ρούχα στο πάτωμα. Φεύγοντας από το δωμάτιο της λέει να κοιμηθεί γιατί είναι νωρίς ακόμη και κλείνει την πόρτα. Ποτέ δεν είδε τα δάκρυα που έσταξαν από τα μάτια της. Και να τα ’βλεπε δε θα είχε καμία διαφορά. Δεν ήταν πάντα έτσι. Ή μάλλον δεν ήταν ποτέ έτσι. Ένα αδιάφορο τσογλάνι που δε δίνει σημασία σε τίποτα.

Έξω αρχίζει να ξημερώνει. Όλα τα παντζούρια του σπιτιού είναι κλειστά. Δεν είναι ώρα για εξαγνισμό. Πηγαίνει στην κουζίνα και φτιάχνει μηχανικά ένα ξέπλυμα που το ονομάζει καφέ. Κάθεται στον υπολογιστή. Βάζει μουσική. Χαμηλά. Όχι για να μην ξυπνήσει την κοπέλα που, μάλλον, κοιμάται στο δωμάτιο. Γιατί τον πονάνε τ’ αυτιά. Το μυαλό του δεν έχει σταματήσει να ουρλιάζει. Ανοίγει ένα νέο αρχείο. Μια λευκή σελίδα μπροστά του που τον τυφλώνει. Ένας κέρσορας πάνω αριστερά που αναβοσβήνει. Σαν να σηματοδοτεί μια αντίστροφη μέτρηση. Για κάτι. Δέκα. Εννιά. Οχτώ. Εφτά. Έξι. Πέντε. Τέσσερα. Τρία. Δύο. Ένα. Τι θα γίνει στο Μηδέν;

Στρίβει τσιγάρο. Το ανάβει παίρνοντας μια βαθιά τζούρα. Την κατεβάζει και την κρατάει μέσα του. Αντί να τη βγάλει παίρνει μια ακόμη ανάσα. Πίνει μια γουλιά από το ξέπλυμα, με τον καπνό να τυλίγει τους πνεύμονες και να τους καίει. Καταπίνει κι εκπνέει. Αρχίζει να γράφει. Γράμματα που σχηματίζουν λέξεις. Λέξεις που σχηματίζουν προτάσεις. Προτάσεις που σχηματίζουν το τίποτα.

Πληκτρολογεί χωρίς να σκέφτεται. Είχε ξεχάσει ότι υπήρχε κι άλλος άνθρωπος στο σπίτι μέχρι που την είδε μπροστά του. “Θα φύγω” του λέει. “Να προσέχεις” της απαντά σαν ηλίθιος μαλάκας που είναι. “Θα σε ξαναδώ;” τον ρωτάει. Για ποιο λόγο σκέφτεται αυτός αλλά το μόνο που της λέει είναι “Είσαι σίγουρη ότι το θες;”. Δεν παίρνει απάντηση. Ακούει μόνο το κλείσιμο της πόρτας. Και πάλι μόνος. Αλλά πότε είχε παρέα τον τελευταίο καιρό;

ΑΑΑαααΑΑΑαααΑΑΑαααΑΑΑααα! Το μυαλό συνεχίζει να ουρλιάζει. Αλλά δεν ακούγεται τίποτα εκτός από τις μελαγχολικές νότες της μουσικής. Κι αυτός συνεχίζει να γράφει. Προσπαθεί να ξορκίσει τους δαίμονές του. Αυτούς που κρέμονται από τις βλεφαρίδες του. Παίζουν και διασκεδάζουν. Έχουν στήσει γιορτή μπροστά από τα μάτια του. Τα κλείνει. Τ’ ανοίγει. Ακόμη εκεί είναι.

Οι ώρες περνάνε. Μπροστά από τον υπολογιστή. Το ξέπλυμα αντικαταστάθηκε με νέο ξέπλυμα. Το τασάκι γέμισε και άδειασε μόνο και μόνο για να ξαναγεμίσει. Ο δίσκος είναι στο repeat όλη μέρα. Δε θα μπορούσε ν’ ακούσει τίποτα άλλο σήμερα. Δεν θα ήθελε. Το κινητό και το σταθερό έχουν χτυπήσει πολλές φορές. Δε τα σήκωσε καμιά. Δε θέλει να μιλήσει σε κανέναν και για τίποτα. Δεν έχει όρεξη. Σήμερα αποφάσισε να μη φορέσει τη μάσκα του. Να την αφήσει στην άκρη να σαπίσει όπως και το πρόσωπό του. Αύριο μπορεί. Αύριο μπορεί να την πάρει πάλι, να την καθαρίσει, να τη σκουπίσει, να τη γυαλίσει και να τη φορέσει να βγει στον έξω κόσμο. Μπορεί. Σήμερα όμως όχι. Σήμερα θέλει να καθρεφτίζονται τα στραπατσαρισμένα μούτρα του στο μουντό φως της οθόνης. Να αχνοφαίνονται ακριβώς πίσω από τις λέξεις χωρίς νόημα.

Βράδιασε και κοντεύει να ξημερώσει. Ακόμη μπροστά από την οθόνη. Τσιγάρο. Καφές. Λέξεις. Δαίμονες. Σηκώνεται και πάει να ξαπλώσει. Δε νυστάζει αλλά θέλει να κοιμηθεί. Πριν πέσει στο κρεβάτι βλέπει στο κέντρο του έναν ξεραμένο άσπρο λεκέ. Έναν άσπρο λεκέ πάνω στο μπλε σεντόνι. Θέλει να τ’ αλλάξει. Θέλει να διώξει τη μυρωδιά του χθεσινού βραδιού. Τους ήχους. Τις αναμνήσεις. Δεν το κάνει. Ξαπλώνει και βάζει το κεφάλι του πάνω στο ξεραμένο σπέρμα. Ενώνεται μ’ ένα χαμένο κομμάτι του εαυτού του. Ενός εαυτού που είχε γαμήσει με απάθεια μόλις πριν λίγες ώρες. Κλείνει τα μάτια του.

Το ουρλιαχτό σταματάει για πρώτη φορά. Ακούει ένα νεογέννητο μωρό να κλαίει παλεύοντας να πάρει την πρώτη του ανάσα. Ξέρει ότι δεν είναι παιδί πια. Η αθωότητα έχει χαθεί. Γνωρίζει ότι δε μπορεί να γυρίσει πίσω το χρόνο. Παραμένει όμως προσκολλημένος στο παρελθόν. Δε μπορεί να σταματήσει ν’ αναρωτιέται τι άλλο θα μπορούσε να γίνει. Αφήνει το τίποτα να ματώσει μέσα στο τίποτα. Το μόνο που πραγματικά θέλει αυτή τη στιγμή είναι ν’ αποκοιμηθεί. Και να ονειρευτεί ότι δραπετεύει..

36 σχόλια:

brainwaves είπε...

Να γαμάς τον εαυτό σου γαμώντας την άλλη.

Μεγάλη αλήθεια.

Το μυαλό γιατί παίρνει ανάποδες στροφές ώρες ώρες;

Fail.

Δεν έχω χειρότερο από το να κάνω μάτια να δακρύζουν. Και το έχω κάνει πολλές φορές. Γιατί κάποιες δεν μπορείς να το αποφύγεις...

Fuck.

Καλησπέρα, πέρα για πέρα.
Ωραίο post!

naya είπε...

Ωραιο κ κατι θυμιζει σε ολους.
Καποιον πληγωνουμε,καποιος πληγωνει κ εμας,ολοι θελουμε να αποδρασουμε.Μεχρι αυριο το πρωι που θα φορεσουμε τις μασκες.
Λες με αυτες να δραπετευσουμε πιο ευκολα τελικα?

tovenito είπε...

τέτοιες αποδράσεις ή τέτοια ξεσπάσματα είναι από αυτά που όλοι θέλουμε να κάνουμε.
μου άρεσε αυτό το κείμενο. σκληρό, ίσως και χυδαίο σε ορισμένα σημεία, χωρίς αυτό να είναι ενοχλητικό, αλλά που έβγαζε μια μελαγχολία. την μελαγχολία του κενού ή της θύμισης του παρελθόντος. γιατί οι πιο ανεξίτηλοι λεκέδες είναι αυτή της θύμισης

She είπε...

Μετά από αυτό θέλω τσιγάρο. ΤΣΙΓΑΡΟ!

PN είπε...

Δεν ξέρω αν ήταν το καλύτερο post για να αρχίσω να σε διαβάζω. Δυνατό κείμενο, έντονο και προκλητικό. Απλά μου χτύπησες μια ευαίσθητη χορδή.

Τους ανθρώπους τους πηδάμε από κάθε άποψη. Εννιότε βέβαια μας πηδάνε κιόλας. Και δώστου οι ρόλοι να παίζουν όλη την ώρα.

Δεν την παλεύω με το κακό μου πρόσωπο. Δεν την παλέυω καθόλου δε όταν οι άνθρωποι που καίγομαι μου το δείχνουν κατάφορα.

b|a|s|n\i/a είπε...

και να ονειρευτεί ότι ξημερώνει...
και ξημερώνει σε λίγο...

Hfaistiwnas είπε...

Aπόδραση από που; Από τον ίδιο τον εαυτό; Εύκολο είναι; Πολλοί τρόποι για να εξιλεωθείς.. το καταφέρνεις;

jacki είπε...

Δύσκολη νύχτα και για τους δυο. Μεγάλες αλήθειες είπες.
Καλημέρα.

ο αποτέτοιος είπε...

..δεν μπορεί όμως να κοιμηθεί. γιατί φοβάται τα όνειρα. για τον απλούστατο λόγο ότι είναι μόνο όνειρα..

SDRyche είπε...

@brainwaves
Μεγάλη αλήθεια αλλά και μεγάλη μαλακία θα μπορούσε να συμπληρώσει κάποιος άλλος.
Μυαλό είναι αυτό. Κάποια στιγμή ή θα κρασάρει ή θα αναγκαστεί να το πάρει αλλιώς..
Να 'σαι καλά γιατρέ μου.
Καλησπέρα.

@naya
Μακάρι να την κάναν πιο εύκολη. Αλλά τελικά έχω καταλάβει ότι οι μάσκες παίζουν το ρόλο της απογευματινής βόλτας στο προαύλιο της "φυλακής". Όσο καλά και να 'ναι, το βράδυ όλοι γυρνούν στα "κελιά" τους.

@tovene592
Αγαπητέ tovene χαίρομαι ιδιαίτερα για ένα λόγο. Που η σκληρότητα (χυδαιότητα) δεν ξεπέρασε τη μελαγχολία.. Ή που τουλάχιστον πορεύθηκαν μαζί.
Όσο για του λεκέδες δε μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου.

SDRyche είπε...

@she
Έχετε τσιγάρα ή να σας κεράσω;
Την καλησπέρα μου.

@vk in athens
Ούτε εγώ ξέρω. Θα δείξει. Ελπίζω να μην πόνεσε πολύ η ευαίσθητη χορδή.
Συμφωνώ μαζί σου για την εναλλαγή των ρόλων. Γιατί να υπάρχουν όμως αυτοί οι ρόλοι στο εργο; Τελικά έχουν να προσφέρουν κάτι; Ούτε αυτό το ξέρω.
Ούτε εγώ την παλεύω με το "κακό" μου πρόσωπο. Το θέμα είναι ότι το καταλαβαίνω όταν ξαναγίνει "καλό".
Την καλησπέρα μου και καλώς ήλθες.

@b|a|s|n\i/a
Δε θ' αργήσει όμως και να ξαναβραδιάσει..

SDRyche είπε...

@hfaistiwnas
Απόδραση από όλους τους λόγους που βρίσκουν οι δαίμονες για να στήσουν χορό μπροστά στα μάτια σου..
Μακάρι να είχα απάντηση και στις επόμενες ερωτήσεις.
Καλησπέρα.

@jacki
Δε λες τίποτα. Καπνίζω κι έχω για συνοδεία το ρόφημά σου.
Σ' ευχαριστώ και να 'σαι καλά.
Την καλησπέρα μου.

@ο αποτέτοιος
Αν συνέχιζα το κείμενο.. κάπως έτσι θα ήταν.
Σας ευχαριστώ πολύ.

One Happy Dot είπε...

Ένας λευκός λεκές σε άσπρο σεντόνι οι αποστάσεις μεταξύ μας...Τόσο μικρός κι όμως τόσο δύσκολο να μην τον προσέξεις. Καλή εβδομάδα να έχεις...χωρίς μάσκα! Καλησπέρες αποκαλυπτικές!

SDRyche είπε...

@one happy dot
Κι άντε μετά να τον βγάλεις αυτό το λεκέ.
Καλή εβδομάδα και σε σένα καλή μου dot.

uberbastard είπε...

Θα ηθελα να ησουν gay. Ελπιζω να μην τα παρεις, αλλα ενας gay blogger που να γραφει οπως εσυ θα εκανε μεγαλη διαφορα.

Eric Draven είπε...

Έυχομαι να τα κατάφερε. Να δραπέτευσε.

Γιατί αυτές οι φυλακές, κάποιες φορές δεν υποφέρονται με τίποτα.

Spy είπε...

Κι εγώ το ίδιο εύχομαι με τον κύριο αποπάνω, αλλά δεν είμαι τόσο αισιόδοξος. Αυτές οι φυλακές είναι ελαστικές. Ξεχειλώνουν την πραγματικότητα, κατά τα δικά τους πρότυπα, τόσο που να βρίσκεσαι πάντα μέσα τους. Κι όσο κι αν ξεχειλώσουν, δεν σπάνε...

Καλησπέρα.

SDRyche είπε...

@uberbastard
Πως θα μπορούσα να τα πάρω με το ποιο προτώτυπο κοπλιμέντο που μου έχουν κάνει;
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και καλώς ήλθες.

@eric draven
Να σου πω την αλήθεια ποτέ δε σκέφτηκα τη συνέχεια. Ίσως γιατί δεν ήθελα.
Μόνο κάποιες φορές δεν υποφέρονται; Εγώ θα έλεγα πάντα.

@spy
Κάτι θα ξέρετε εσείς που δεν είστε αισιόδοξος.
Κρατάω το "κατά τα δικά τους πρότυπα". Απλές λέξεις που κρύβουν όλη την ουσία.
Όπως είπα και πριν δεν ξέρω τη συνέχεια. Θέλω να πιστεύω ότι η "ποινή" δεν είναι ισόβια. Μπορεί να μη σπάνε αλλά κάποια στιγμή η ποινή τελειώνει.

thesikaleon είπε...

ωραίο blog

την καλησπέρα μου για την ώρα,

θα τα λέμε...

SDRyche είπε...

@thesikaleon
Να 'σαι καλά και καλώς ήλθες.
Και φυσικά να τα λέμε.
Καλό βράδυ.

Σταλαγματιά είπε...

Καλημέρα!!!!

Elen Chamelen είπε...

Ένιωσα σαν να διάβαζα βιβλίο.
Βρέθηκα τυχαία εδώ.
Ελπίζω να συνεχίζω να διαβάζω κι άλλες τέτοιες ιστορίες...
Σε χαιρετώ.

SDRyche είπε...

@anastasia
Καλησπέρα σας ωραία μου κυρία!

@assel...
Σ' ευχαριστώ πολύ.
Κι εγώ θέλω να συνεχίσω να γράφω "τέτοιες" ιστορίες.. Αλλά είναι που μερικές φορές πονάει..
Την καλησπέρα μου και καλώς ήλθες.

HaLiaS είπε...

μωρά κλαίγαμε.
μεγαλώνοντας κάνουμε τους άλλους να κλαίνε.
σκληρά τα λόγια.
σκληροί κι οι άνθρωποι.
απάνθρωποι γίναμε.
μεταμορφωθήκαμε.
σ αυτό που ποτέ δεν θέλαμε.
σ αυτό που μικροί βλέπαμε στους εφιάλτες που μας ξυπνούσαν τα βράδια.
και κάναμε τον εφιάλτη συνήθεια...
κι από θύματα γίναμε θύτες...
απλώς για να αμυνθούμε.
στον κόσμο των μεγάλων.
στην φυλακή που χτίσαμε για να μπούμε μέσα.
φυλακίζοντας συναισθήματα.
φυλακίζοντας τα όνειρα.
τα όνειρα που τριγυρνάνε από πάνω.
που είναι ακόμη ελεύθερα.
που έρχονται και φεύγουν.
κι εμείς ακόμη εκεί...
περιμένοντας την αποφυλάκιση.
που κι αν έρθει δεν θα βγούμε.
γιατί έξω θα ναι χειρότερα.
θα μας περιμένουν στην γωνία.
εκτός κι αν....
ή μήπως παραμένουμε θύματα?
τον γαμήσαμε τον εαυτό μας.
τον γαμήσαμε τον κόσμο μας.
και συνέχιζουμε να τα γαμάμε όλα.
έτσι.
γιατί μεγάλωσαμε.

Καλήν Εσπέρα.
Δυνατό το κείμενο.
δεν ξέρω αν μου άφησε μελαγχολία...
μάλλον μεγάλωσε το τίποτα...
κι αυτό πονάει περισσότερο.

να σαι καλά συνξενύχτη.

Leviathan είπε...

diskoles katastaseis kai omos milises gi autes poli ali8ina..poli dinato kai skliro keimeno..kalo sou vradi!!!

SDRyche είπε...

@halias
Α ρε άτιμε Σαλονικιέ. Στο είπα και στο δικο σου blog. Ώρες ώρες κάνεις κάτι σχόλια που θα μπορούσαν να είναι αναρτήσεις από μόνα τους.
Με παραξένεψε πάντως το μεγάλωμα του τίποτα..
Καλησπέρα αγαπητέ συνξενύχτη.

@leviathan
Έτσι δεν είναι κι η ζωή; Πάντα αληθινή, πολλές φορές δύσκολη και κάποιες σκληρή.
Σ' ευχαριστώ.
Την καλησπέρα μου.

HaLiaS είπε...

μόνο του δεν ξέρω αν άντεχε.
η διάδραση προήλθε από τη δική σου ανάρτηση.
εδώ λοιπόν κι ο φυσικός της χώρος.
το μόνο που με προβληματίζει είναι μην κάποιες φορές μεγάλωνουν σε μέγεθος τόσο ώστε να είναι ενοχλητικές ως σχόλια...
σόρρυ αν συνέβη ποτέ.

υ.γ.: όταν ένα έδαφος κακομεταχειρισθεί ή αφεθεί ακαλλιέργητο θα σκηρύνει...θα γίνει άγονο... κι όσο κι αν κάποτε μοίραζε απλόχερα τους καρπούς του, τώρα αρνείται... τώρα έχει σωθεί η παραγωγή...
δίκο μου το τίποτα.

Καλό Ξημέρωμα συνξενύχτη εκ πρωτεύουσας.

meltemi είπε...

Διάβασα το κείμενο σου και ένιωσα...την μοναξιά,την απογοήτευση,το σφίξιμο στο στομάχι,τους τέσσερις τοίχους που σε κρατάνε κλεισμένο

Το κείμενο αληθινό.Δεν θα το σχολιάσω..γιατί μετά απο κάποια στιγμή τα λόγια δεν σημαίνουν τίποτα

Καλώς σε βρήκα

SDRyche είπε...

@halias
Να μη σε προβληματίζει καθόλου. Εμένα, τουλάχιστον, δε με ενοχλούν καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα, όπως θα κατάλαβες κι από τα σχόλιά μου.
Την καλησπέρα μου φίλε halia.

ΥΓ: Με πέθανες με το υγ.

@meltemi
Χαίρομαι που ξεπήδησαν τόσα πολλά από το κείμενο.
Την καλησπέρα μου και καλώς ήλθες κι απο εδώ.

Feli είπε...

αφωνη..


απο αυριο κ παλι στη ''φυλακη''..ισως εχεις καμια επισκεψη που θα σταματησει ξανα το ουρλιαχτο...ή μηπως θα το ξαναρχισει?

SDRyche είπε...

@feli
Αυτές οι επισκέψεις είναι περίεργες με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Ποτέ δεν ξέρεις..
Την καλησπέρα μου.

HaLiaS είπε...

κάτι είχα ψιλιαστεί άλλα ήθελα να είμαι απολογητικός κι εξηγημένος απέναντι σας.
σ ευχαριστώ.

υ.γ.1 σε πέθανα? τώρα που το ξαναδιαβάζω...χμμμ.... :-)

υ.γ.2: δηλαδή εγώ πάντα τελευταίος κι από αλλού θα τα μαθαίνω...?
18+σήμερα?

κι εσύ τέκνον Βρούτε!
εεεε.....συνξενύχτη sdryche ήθελα να πω.

SDRyche είπε...

@halias
Απολογητικός; Εδώ μέσα; Δε θα χρειαστεί ποτέ.

ΥΓ1: Με πέθανες σου λέω..

ΥΓ2: Χαχα! Θα το βγάλω σε επίσημη ανακοίνωση όταν έρθει ο καιρός.
Και η αντίστροφη μέτρηση συνεχίζεται!

Ανώνυμος είπε...

το κειμενο σου το διαβασα πολλες φορες.......δε ηξερα τι να σου γραψω.....
οποτε αποφασισα να σου πω μονο οτι ειναι σημαντικο για εμενα

(εχω γαμησει και εγω τον ευατο μου)


καλημερα

mahler76 είπε...

φαντασία ή και κάποια δόση βιώματος προσωπικού? δεν έχει πολύ σημασία, σημασία έχει πως είναι ένα πολύ ωραίο κείμενο.

SDRyche είπε...

@fei
Σ' ευχαριστώ γι' αυτό που αποφάσισες τελικά να μου πεις.
Είναι το πιο εύθραστο κείμενο που έχω γράψει. Κι εγώ το ξαναδιαβάζω που και που για να μη σπάσει..

mahler76
Λίγο απ' όλα. Έτσι δεν ξεκινούν οι ιστορίες άλλωστε;
Σ' ευχαριστώ πολύ!