Το ντούο κι η εφημερίδα (02)

Ήταν καταμεσήμερο. Μες στο κατακαλόκαιρο. Η ζέστη ήταν τόσο πυκνή που μπορούσες να τη γευτείς. Ο υδράργυρος κατέβαζε δυο δυο τα χάπια για τον ίλιγγο. Ο τζίτζικας βαρούσε ενδοφλέβιες για να την παλέψει. Κάθε λογικός με σώας τα φρένας άνθρωπος καθόταν μέσα στην καφετέρια που είχε και κλιματισμό. Αυτοί όμως ήταν έξω. Κάτω από μια τέντα που έπαιζε το ρόλο θερμοκηπίου κι όχι παροχέα σκιάς. Είχαν και άποψη. Να μη δοκιμάσουν λίγο από τη ζέστη; Να μην είναι εκεί κάποιος να πιάσει τον υδράργυρο σε περίπτωση που ζαλιστεί και πέσει; Να μην κλέψουν λίγο από τη μαστούρα του τζίτζικα;

Ο Γιώργος. Απέναντι ο Πέτρος. Στη μέση οι ζεστοί καφέδες τους και τα καυτά νεράκια τους. Λίγο πιο κει ένα κλειστό τάβλι. Στην άκρη του τραπεζιού μια εφημερίδα. Ήταν ανοιχτή κάπου στη μέση, ακίνητη και όρθια. Μιλάμε για ΤΗΝ άπνοια.
«Εμένα αυτή η εφημερίδα έχει αρχίσει να μου τη δίνει λίγο» είπε ο Πέτρος. «Μα την αλήθεια θα τη βαρέσω.»
«Πας καλά ρε; Τι σε ενοχλεί τώρα η εφημερίδα; Δεν πειράζει κανέναν» επεμβαίνει σαν άλλος κυανόκρανος ο Γιώργος. Και συνεχίζει. «Για πες τώρα. Κι όντως σε ρώτησε αυτό το πράγμα;»
«Ναι ρε μαλάκα. Αν έχεις το Θεό, που δεν πιστεύεις, σου.»
«Δηλαδή για να καταλάβω» συνεχίζει ο Γιώργος για να καταλάβει «την ώρα που την έγλειφες σε ρωτάει τι ώρα θα πάτε αύριο για ψώνια;»
«Ακριβώς όπως στα λέω κι εσύ τα επαναλαμβάνεις, καλέ μου φίλε.» Κι αυτή τη φορά ο Γιώργος το κατάλαβε. Πέραν πάσης αμφιβολίας. Αλλά ήθελε κι άλλο.

«Και για πες. Εσύ τι έκανες; Βάλε με λίγο στο κλίμα.»
«Θα σε βάλω στο κλίμα αλλά αυτή η εφημερίδα με εκνευρίζει όλο και πιο πολύ» δηλώνει ο Πέτρος ρίχνοντας θανατηφόρο βλέμμα προς τη μεριά της. Αυτή τίποτα. Καμία αντίδραση. Αδιάφορη. Ασάλευτη. Ακούνητη. Όρθια. Είπαμε, άπνοια.
«Μαλάκα, ξεκόλλα όπως ακριβώς κόλλησες με την εφημερίδα και μίλα.»
«Άκου να δεις πως έχουν τα πράγματα. Είμαι ανάμεσα στα μπουτάκια της. Παρένθεση (.Φρεσκοξυρισμένα. Με την κρεμούλα τους. Άλλο να στο λέω κι άλλο να τα πιάνεις. Κλείνει η παρένθεση ). Κι εγώ με τη γλώσσα μου δίνουμε ρεσιτάλ ερμηνείας. Έχουμε δοθεί ψυχή τε και σώματι. Μιλάμε για ερμηνεία ζωής. Το όσκαρ το είχαμε στο τσεπάκι μας. Κι αυτή τίγκα στα ζουμιά. Πλημμύρα. Ακούγαμε και κανά αχ βαχ που και που και λέγαμε κυριλέ. Εδώ είμαστε. Σκέψου ότι ήδη ετοιμάζαμε τον ευχαριστήριο λόγο για την τελετή απονομής. Ξέρεις. I want to thank my parents for believing in me και τις λοιπές παπαριές.»
«Και πότε έσκασε η βόμβα;» ρώτησε ο λαβ ντόκτορ προσπαθώντας να παραμείνει σοβαρός.
«Εκεί που άρχισε να μπαίνει η μουσική, γιατί είχα ξεπεράσει το χρονικό όριο του ευχαριστήριου λόγου, μου πετάει τη μνημειώδη ερώτηση.»
«Κι εσύ τι έκανες ρε φιλαράκι;» ξαναρώτησε ο ντόκτορ χάνοντας τον επαγγελματισμό του. Συμπονούσε τον ασθενή.
«Αρχικά αναρωτήθηκα με τι καύλωνε περισσότερο. Με μένα και τη γλώσσα μου ή με την προοπτική της αγοράς καινούριων ρούχων. Αλλά μετά λέω, δε γαμιέται. Και συνέχισα το έργο μου.»
«Συνέχισες ρε θηρίο;» έσκισε το πτυχίο του ο πρώην γιατρός του έρωτα.
«Έτσι κάνουν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές Γιωργάκηηη. Μένουν στο σανίδι μέχρι να πέσει η αυλαία άσχετα με τις αντιδράσεις του κοινού από κάτω και τις κριτικές που διαβάζουν στις εφημερίδες. Και τώρα που είπα εφημερίδα, μα την αλήθεια θα τη σκίσω.» Η εφημερίδα μία από τα ίδια. Κόκαλο.
«Βρε αρχιπαπάρα εδώ από τα όσκαρ βρέθηκες με χρυσό βατόμουρο στο χέρι κι εσύ ασχολείσαι με μια παλιοεφημερίδα;»

Ο Πέτρος προβληματίστηκε. Αυτό το χρυσό βατόμουρο τον πείραξε. Όχι όσο η εφημερίδα, αλλά τον πείραξε. Έπρεπε να περάσει στην αντεπίθεση. Έπρεπε να πει κάτι. Του ήρθε έμπνευση. «Έχουμε δει κι εσένα. Που τα τελευταία χρόνια δεν έχεις προταθεί ούτε για ένα τόσο δα μικρό βραβειάκι. Αλλά πώς να προταθείς; Αν η ερωτική ζωή σου με τη δικιά σου είναι σαν τίτλος ταινίας με το Στάθη Ψάλτη;»
«Δε σε πιάνω» κι όντως δεν τον έπιανε.
«Περάστε. Ψεκάστε. Σκουπίστε. Τελειώσατε. Τώρα κοντά σας και σε ΔιΒιΔί.»
«Υπερβάλεις» αντιγύρισε ο Γιώργος αλλά δεν το πολυπίστευε.
«Λες ε; Θα στο πω με πιο πολλά λογάκια. Σκοτάδι. Φιλάκια. Χαδάκια. Ξεβράκωμα. Μέσα. Έξω. Μέσα. Έξω. Χύνει. Χύνεις. Φιλάκια. Αγκαλίτσα. Πλύσιμο. Τσιγάρο. Ύπνος. Και το ’χω κάνει και υπερπαραγωγή που σας έβαλα και να πλυθείτε» τελείωσε το σενάριο ο Πίτερ Τζάκσον. Και συνεχίζει για το πολυαναμενόμενο σίκουελ. «Ούτε λίγο φως. Ούτε λίγη ποικιλία. Ούτε λίγη ανωμαλία. Να μη μιλήσω για στοματικό γιατί θα κλάψουνε μανούλες. Και τη θέλω περιπέτεια την ταινία, όχι δράμα.» Έβαλε τελεία και οι ελπίδες για το χαμένο όσκαρ αναπτερώθηκαν. Έσβησε το τσιγάρο του. Από την άλλη, ο Γιώργος άναψε ένα δικό του. Τον πούστη, σκέφτηκε. Αυτός καλά τα λέει. Εγώ τι κάνω αναρωτήθηκε από μέσα του;

Κι εκεί που ήταν και οι δύο χαμένοι στις σκέψεις τους έγινε το απροσδόκητο. Η εφημερίδα κουνήθηκε παρόλο που ο αέρας ήταν ακόμη κλειδαμπαρωμένος σπίτι του. Ανασάλεψε από μόνη της κι έπεσε στο τραπέζι. Το κεφάλι του Σάκη ξεπρόβαλε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο. Κοίταξε και τους δύο στα μάτια και μίλησε. «Δε μου λέτε γαμιάδες μου, θα παίξουμε κανά ταβλάκι; Όχι τίποτα άλλο αλλά μου έχει σηκωθεί τόση ώρα με τις τσόντες σας και τα πιο κοντινά κωλαράκια είναι τα δικά σας.»
Δεν πήρε απάντηση. Λεκτική. Το τάβλι άνοιξε. Τα πούλια στήθηκαν. Κι ο Σάκης πήρε τα ζάρια. Πάντα έτσι παίζανε. Ο Γιώργος με τον Πέτρο κινούσαν τα πούλια με τις ζαριές του Σάκη.

Στην πρώτη ζαριά το ένα ζάρι κάνει μια τρίπλα σε ένα πούλι, χτυπάει στο επόμενο κι από κει εξφενδονίζεται στα πέρατα του κόσμου. Οι εικοσιμία κουκίδες του ζαριού ένιωθαν έντονο τζετ λαγκ κατά την προσγείωση. Και είχαν τρελά παράπονα από την περιποίηση, ελλείψει αεροσυνοδού. Για τέτοια πτήση μιλάμε.
«Μαλακία έγινε» παρατηρεί ο Σάκης.
«Να πούμε ισοπαλία;» προτείνει ο Γιώργος.
«Σαφέστατα» συμφωνεί ο Πέτρος.
Και κάπως έτσι ο Γιώργος με τον Πέτρο επέστρεψαν στις σκέψεις τους για το σεξ. Κι η εφημερίδα στην αρχική της όρθια θέση. Με το κεφάλι του Σάκη από πίσω. Πολλή ζέστη.

Λίγο ανικανοποίητοι. Μισό κουταλάκι του γλυκού ανέραστοι. Μια χαψιά μαλάκες. Αλλά ωραία τυπάκια!