8 Αυγ 2008

Μυαλό - Εγώ : 1 - 0

Στο γραφείο - Τώρα
Μ: Μα καλά τώρα θα κάτσεις να γράψεις αυτά που λέγαμε μεταξύ μας; Δε βαριέσαι;
Ε: Δεν κάνω και πολλά πράγματα τις τελευταίες μέρες. Οπότε είναι μια καλή ευκαιρία να ασχοληθώ με κάτι.
Μ: Και τα θυμάσαι;
Ε: Περίπου. Αλλά είμαι σίγουρος ότι τα θυμάσαι εσύ. Άλλωστε θα γράψω τα πιο σημαντικά. Να ξεκινήσω;
Μ: Άντε ξεκίνα. Να ξέρεις όμως ότι θα σε ελέγχω μη πετάξεις καμιά μπαρούφα και μας εκθέσεις. Και για σένα δε με νοιάζει και πολύ. Αλλά εγώ έχω κι ένα κύρος.
Ε: Καλώς. Πού είχαμε μείνει;
Μ: Εκεί που επέστρεψες με καινούριο καφέ και άδειο τασάκι.
Ε: Α μπράβο. Και μόλις κάθισα στον καναπέ μου είχες πει κάτι βαθυστόχαστο. Μισό λεπτάκι να το θυμηθώ..

Στον καναπέ – Τότε
Μ: Ο παραλογισμός ενός πράγματος δεν είναι ένας λόγος ενάντια στην ύπαρξή του, είναι μάλλον μια προϋπόθεση!
Ε: Πώς είπατε; Γιατί είναι και λίγο αργά.
Μ: Α δεν έχουμε ξεκινήσει καθόλου καλά. Κάναμε μια ώρα με τις συστάσεις και τώρα θα πρέπει να εξηγώ δυο και τρεις φορές κάθε τι που λέω; Δηλαδή σε τί επίπεδο πρέπει να πέσω για να συνεννοούμαστε; Λό-λα-να-έ-να-μή-λο. Αυτό το κατάλαβες ή να το πω πιο αργά;
Ε: Οκ, συγκεντρώνομαι. Μου ανέφερες κάτι που είχε πει ο Νίτσε. Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί. Και που κολλάει;
Μ: Γιατί τις τελευταίες μέρες στις ανόητες, ποταπές και πάνω από όλα φανταστικές αναζητήσεις σου με το ταβάνι προσπαθείς να αποβάλεις κάποια πράγματα που σου φαίνονται παράλογα. Με το να τα αποβάλεις είναι σαν να τα απορρίπτεις. Το τί είναι παράλογο όμως είναι καθαρά υποκειμενικό. Από τη στιγμή που το βιώνεις είναι αληθινό. Δέξου το απλά ή προσπάθησε να το εξηγήσεις. Όπως και να έχει μην το απορρίπτεις.
Ε: Ναι αλλά από τη μία δε μπορώ να δεχτώ κάποια πράγματα και από την άλλη όταν προσπαθώ να τα εξηγήσω το μυαλό μου φτάνει σε αδιέξοδο.
Μ: Σε παρακαλώ μίλα για το εαυτό σου. Εγώ δεν έχω φτάσει σε κανένα αδιέξοδο. Πάντα υπάρχει κι ένα επόμενο βήμα.
Ε: Και γιατί δε μου το λες και μ’ αφήνεις να παιδεύομαι;
Μ: Γιατί έτσι δεν έχει νόημα. Πρέπει να ψάξεις και λίγο μόνος σου για να βρεις την αλήθεια. Ή μάλλον όχι την αλήθεια. Είναι βαριά λέξη και δεν είσαι ακόμη έτοιμος για τέτοιες αναζητήσεις. Την άκρη. Να βρεις την άκρη.
Ε: Ωραία ας ξεκινήσουμε για την αναζήτηση της άκρης. Ό,τι και να κάνω, όπως και να τα δω τα πράγματα, καταλήγω στο ίδιο σημείο. Μου λείπει.
Μ: Κι εμένα μου λείπει.
Ε: Κι εσένα; Δεν το περίμενα αυτό. Γιατί;
Μ: Γιατί ήταν η μοναδική κοπέλα, από όλες τις τσούπρες που έχεις συναναστραφεί, που με έβαζε να ενεργοποιώ καινούριες χημικές ενώσεις. Έπαιζε κατά διαστήματα με τα εγκεφαλικά μου κύτταρα. Και γούσταρα. Το απολάμβανα αυτό το παιχνίδι. Και μάλλον εκεί τη χάσαμε.
Ε: Δηλαδή;
Μ: Ήμουνα πολύ απασχολημένος με το να απολαμβάνω το παιχνίδι και στην πορεία σταματήσαμε να πειράζουμε τα δικά της εγκεφαλικά κύτταρα. Σε όλους τους τομείς. Από την απλή τηλεφωνική συνομιλία μέχρι το κρεβάτι.
Ε: Κάτσε γιατί μου άνοιξες πολλά μέτωπα. Από τη μία απολάμβανες ΜΟΝΟΣ σου το παιχνίδι και από την άλλη σταματήσαμε ΜΑΖΙ να πειράζουμε τα εγκεφαλικά της κύτταρα. Μήπως μ’ έχεις πιάσει λίγο μαλάκα;
Μ: Συ είπας. Να το θυμάσαι. Δε σε είπα εγώ μαλάκα. Αλλά κάπως έτσι είναι η κατάσταση.
Ε: Κι άντε να το δεχτώ. Τί εννοείς από την απλή τηλεφωνική συνομιλία μέχρι το κρεβάτι;
Μ: Εννοώ ότι με είχες τόσο πολύ απασχολημένο με ένα σωρό πράγματα και υποχρεώσεις που δεν είχα το χρόνο να την τσιτώσω. Η μόνη μου διέξοδος ήταν το παιχνίδι της. Αλλά δεν είχαμε τη φαντασία να ανταποδώσουμε. Ούτε στη ρουτίνα μας ούτε στο σεξ. Μη μπαίνω τώρα σε λεπτομέρειες. Τη γενική εικόνα την πιάνεις. Μια άλλη μέρα, μαζί με το ταβάνι, θα τα καταλάβεις καλύτερα.
Ε: Δηλαδή μου λες ότι φταις κι εσύ που έχουν έρθει εδώ τα πράγματα.
Μ: Τον έπαιξα κι εγώ το ρόλο μου. Αλλά πρόσεξε. Αν φταίω εγώ τότε αυτόματα φταις κι εσύ. Αν φταις εσύ τότε μάλλον είναι μόνο δικό σου το φταίξιμο. Κι επειδή οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος σου, άσε τη ρίψη ευθυνών για μια άλλη φορά.

Στο γραφείο – Τώρα
Μ: Δεν το είχα πει έτσι. Σου είχα βγάλει ολόκληρο μαθηματικό τύπο με δειγματικό χώρο, ενδεχόμενα, συνδυαστικές πιθανότητες και κόντρα μεταβλητές.
Ε: Ναι αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει τους άλλους. Δεν είναι εκεί η ουσία.
Μ: Ήθελα να ’ξερα σε τι κοινό απευθύνεσαι. Αν απευθύνεσαι και κάπου δηλαδή. Νομίζεις ότι θα κάτσουν πολλοί να διαβάσουν όλο αυτό το κατεβατό;
Ε: Δεν έχει σημασία. Το γράφω και για μένα.
Μ: Μιλάμε ότι είσαι και πολύ μαζόχα.
Ε: Να συνεχίσω;
Μ: Άντε να δούμε.

Στον καναπέ – Τότε
Ε: Να σε ρωτήσω κάτι;
Μ: Ό,τι θες.
Ε: Έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο να λες μαλακίες; Και τα πράγματα να είναι τελείως διαφορετικά;
Μ: Σαφέστατα και το έχω σκεφτεί. Έχω υπολογίσει όλα τα πιθανά ενδεχόμενα. Μην αρχίζω πάλι με τύπους γιατί αυτούς δε θα τους καταλάβεις. Το θέμα είναι ότι όλα καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα.
Ε: Ότι δεν είμαστε μαζί.
Μ: Και πως νιώθεις εσύ γι’ αυτό;
Ε: Σε παρακαλώ κόψε τις στάνταρ εκφράσεις ψυχολόγου. Μου φτάνει που είμαι στον καναπέ και μιλάω μαζί σου.
Μ: Δεκτόν. Αναδιατυπώνω. Κι από εκεί και πέρα τί γίνεται;
Ε: Έλα μου ντε! Εκεί είναι που κολλάω και βρίσκομαι σε αδιέξοδο.
Μ: Κι ακριβώς εκεί είναι που σταματάς και δεν κάνεις το επόμενο βήμα.
Ε: Και ποιο είναι το επόμενο βήμα;
Μ: Να συνειδητοποιήσεις απόλυτα αυτό που έχει γίνει, να το δεχτείς (θυμάσαι τα σχετικά με τα παράλογα που λέγαμε στην αρχή;) και να το βάλεις πίσω σου. Ανήκει πλέον στο παρελθόν. Το θέμα είναι τί θα κάνεις τώρα.
Ε: Ναι αλλά είναι δύσκολο.
Μ: Δεν είπε κανείς ότι είναι εύκολο. Κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Μικρός μεν, θάνατος δε. Δε μπορείς να κάνεις κάτι. Τον δέχεσαι και κοιτάς να συνεχίσεις τη ζωή σου. Άλλωστε ότι ήταν να κάνεις το έκανες.
Ε: Καλά τα λες. Αλλά κάθε φορά που προσπαθώ να το δω έτσι, πονάω.
Μ: Που πονάς αγόρι μου; Αφού εγώ δε λαμβάνω κανένα σήμα πόνου από τα νεύρα. Δε μπορεί να πονάς. Μη μου πεις στην καρδιά;
Ε: Ξέρω κι εγώ. Εκεί δε πονάνε σε αυτές τις περιπτώσεις;
Μ: Και της έχω πει της ηλίθιας να μην ανακατεύεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Κάθε φορά που το κάνει, τα κάνει χειρότερα. Χίλιες φορές της το έχω πει: Η δουλειά σου είναι να τρομπάρεις το αίμα και τίποτα άλλο.
Ε: Σε παρακαλώ μη μου πεις ότι υπάρχει και η καρδιά από μόνη της και ότι κάποια στιγμή μπορεί να μου μιλήσει και αυτή. Δε θα το αντέξω αυτή τη στιγμή.
Μ: Όχι αγόρι μου. Μη μου αγχώνεσαι. Μόνο εγώ υπάρχω. Μόνο εγώ και κανένας άλλος. Μη μου πάθεις τίποτα βραδιάτικα. Άκου εκεί καρδιά και χαζομάρες. Σιγά μη μιλάω και με τα νεφρά σου. Έτσι είπα καμιά μαλακία για να χαλαρώσει το κλίμα γιατί το είχαμε βαρύνει πολύ.
Ε: Οκ.
Μ: Μπράβο το καλό παιδί. Και για να σοβαρευτούμε. Κατάλαβες αυτό που σου είπα;
Ε: Νομίζω πως ναι. Πρέπει να αποδεχτώ το παρελθόν, να αφήσω το χρόνο να κάνει τη δουλειά του και κάποια στιγμή θα μπορέσω να κάνω αυτό το βήμα χωρίς να πονάω.
Μ: Ακριβώς. Κάπως έτσι. Είναι μια καλή αρχή τουλάχιστον. Κι από εκεί και πέρα θα ξεκινήσει μια νέα πορεία. Ποτέ δεν ξέρεις ποιον θα συναντήσεις ή θα ξανασυναντήσεις. Εσύ κοίτα να πατάς γερά στα πόδια σου και σιγά σιγά θα έρθουν όλα από μόνα τους.
Ε: Άντε καλά. Όχι ότι τώρα νιώθω καλύτερα. Απλά έχουμε να πούμε κι άλλα και περνάει η ώρα.
Μ: Ωραία. Επόμενος προβληματισμός παρακαλώ.
Ε: Τί έχεις να πεις για…

Στο γραφείο – Τώρα
Μ: Μη μου πεις ότι θα τα γράψεις και τα επόμενα τώρα;
Ε: Έτσι έλεγα.
Μ: Αν συνεχίσεις να γράφεις χτυπάω τριπλό εγκεφαλικό αυτή τη στιγμή. Δεν αντέχω άλλο. Άσε που και να υπήρχε περίπτωση να σε διαβάσει κανείς, άμα δει όλη αυτή την πολυλογία δεν πρόκειται να ρίξει ούτε βλέφαρο. Άντε σταμάτα και πάμε καμιά βόλτα με τη μηχανή.
Ε: Δεν είσαι και πολύ συμπαθητικό για δικό μου μυαλό. Και θες και βόλτα.
Μ: Αφού μ’ αγαπάς και το ξέρεις. Άντεεε. Σήκωωω. Πάμεεε.

4 σχόλια:

BUTTERFLY είπε...

Εχω βρεθει πολλες φορες να κανω αντιστοιχες συζητησεις με το μυαλο μου...καλα κανεις και τα γραφεις, τα συνειδητοποιεις καλυτερα ετσι...
Ισως αν τα εγραφα κι εγω, να μπορουσα να τα εμπεδωσω και να τα εφαρμοσω...και να πω στην ηλιθια την καρδια μου να αρχισει να τρομπαρει το αιμα μου και να παψει να χωνει τη μυτη της...αλλα μπα δεν το εκανα ποτε.
Ελπιζω εσυ να σταθεις τυχερος και πιο συγκροτημενος και να κανεις το πρωτο βημα για την καινουργια σου ζωη!

Σταλαγματιά είπε...

Να ήξερες πόσοι ατέλειωτοι διάλογοι γίνονται με το μυαλό μας.
Ώρες μιλάμε για να καταλήξουμε πάλι στο πουθενά.
Συζητήσεις με το μυαλό και την καρδιά, κάθε μέρα
κάθε δαιμονισμένο δευτερόλεπτο.
Που καταλήγω ;
χμμ πάλι στον ίδιο παρανομαστή.
Για να αρχίσουν από την αρχή οι ίδιοι διάλογοι.
Υπομονή, θα μας περάσει!
:))

Keep Dreaming είπε...

Perasa na pw mia kalispera,
protimw twra teleutaia na koitiemai katamata me ton eauto mou
kai na siwpw. Ta polla logia einai ftwxeia :P

brainwaves είπε...

Μήπως να αρχίσω να ανησυχώ για σένα με αυτές τις επικοινωνίες που έχεις με το μυαλό σου; Το έχω ξαναδεί βέβαια να συμβαίνει, δε μου φαίνεται περίεργο, αλλά ξέρεις πού το έχω δει... σε ψυχικά ασθενείς στο Δαφνί, το Αιγινήτιο κ.λπ.

Ελπίζω να μην καλλιεργηθεί το κουσούρι!!!

Λοιπόν, λοιπόν... νομίζω ότι όταν θέλουμε κάτι πολύ πρέπει να το τολμούμε. Διαφορετικά θα πιάσει μια γωνιά στο μυαλό μας (που το δικό σου δε σηκώνει και πολλά πολλά!) και θα μένει εκεί ως ανεκπλήρωτο απωθημένο. Και θα επανέρχεται και θα σε τρώει κ.λπ. κ.λπ...

Αντί να κοιτάς το ταβάνι και να τη σκέφτεσαι... γιατί δεν κάνεις κάτι με το κινητό σου; Λέω εγώ τώρα...

:-)