30 Ιουλ 2008

Θα την κάνω..;

Κοιτάω αλλά δε βλέπω. Αφουγκράζομαι αλλά δεν ακούω. Αγγίζω αλλά δεν πιάνω. Δε γεύομαι. Δε μυρίζω. Η απώλεια είναι η αρχή του επαναπροσδιορισμού. Όχι μόνο για ό,τι έχασες. Για όλα.

Οι εμπειρίες είναι για το παρελθόν. Δε βοηθάνε σε αυτό το σημείο. Δε σου δίνουν καμία ένδειξη. Για τίποτα. Υπάρχουν μόνο για να σε προστατέψουν. Όχι για όταν είσαι εδώ. Για να μη φτάσεις εδώ. Τώρα πια έχουν χαθεί στη λήθη. Είναι κάπου εκεί κρυμμένες αλλά μπορούν να σε δούνε. Χαμογελούν και δακρύζουν για σένα. Αλλά σε αφήνουν μόνο σου. Όπως τις είχες αφήσει κι εσύ. Θα έρθει ο καιρός που θα μεγαλώσει η παρέα τους. Και τότε θα έρθουν πάλι, όλες μαζί, να σε βρουν. Έτοιμες να σε προστατέψουν. Από την αρχή. Όλα όμως έχουν και το τίμημά τους. Θέλουν αντάλλαγμα. Θέλουν ένα κομμάτι από τη ζωή σου. Θα σου δώσουν απλόχερα την προστασία τους και θα πάρουν λίγο από το μέλλον σου. Ένα καλύτερο μέλλον ή ένα χειρότερο. Δεν το ξέρεις όπως δεν το ξέρουν κι αυτές. Εσένα σε νοιάζει, αυτές όχι. Δεν το κάνουν από κακία. Έτσι έχουν μάθει. Όλα εξαρτώνται από εσένα. Θα την κάνεις την ανταλλαγή;

26 Ιουλ 2008

Το τσιγάρο, η μουσική και η μοναξιά..

..είναι η μοναδική μου παρέα σε καταστάσεις έντονης συναισθηματικής κατάρρευσης. Ποτέ όμως μέχρι τώρα δεν ήταν έτσι. Τώρα καταλαβαίνω, για πρώτη φορά, πώς είναι να χάνεις κάποιον. Πόσο εύκολα μπορεί να ξεγλιστρίσει η ζωή μέσα από τα χέρια σου. Πόσο απρόσμενα μπορούν να γκρεμιστούν τα κάστρα που με τόση χαρά έχτιζες στην άμμο. Πόσο αβίαστα χανεις τον έλεγχο εκεί ψηλά στους αιθέρες που είσαι και ξεκινά αλύπητα η ελεύθερη πτώση. Ο Νίτσε είχε πει: "Όσο πιο ψηλά πετάς τόσο μικρότερος φαίνεσαι σε κείνους που δεν μπορούν να πετάξουν". Αυτή τη στιγμή, δε θυμάμαι να είχε πει κάτι για το όταν διακοπεί απότομα αυτή η πτήση. Πώς είναι στα χαμηλά; Και τί υποδοχή σου ετοιμάζουν οι άλλοι; Αλλά ξεφεύγω και δεν το θέλω..

Το τσιγάρο. Το ξέρω ότι μου κάνει κακό. Είναι μια συμφωνία με το διάβολο, και όλοι ξέρουμε πως καταλήγουν αυτές οι συμφωνίες. Αλλά είναι ωραίο το γαμημένο. Γλυκό, πικρό, γρήγορο, αργό, γευστικό, αδιάφορο, απολαυστικό, αηδιαστικό, υγρό, ξερό, βαρύ, ελαφρύ. Όπως και να'ναι, είναι εκεί και σε περιμένει. Και το μόνο που θέλει είναι να μπει ανάμεσα σε σένα και μια τόση δα μικρή φλογίτσα. Και μετά θα σου δοθεί ολοκληρωτικά. Δε ζητάει και πολλά. Ναι, ναι, το ξέρω ότι στο τέλος μπορεί να στα πάρει όλα. Αλλά έτσι δε γίνεται πάντα στο παιχνίδι της ζωής; Παίζεις και ρισκάρεις. Κερδίζεις ή χάνεις. Η ουσία είναι να απολαύσεις το παιχνίδι.

Η μουσική. Δε μπορώ να πω τίποτα. Κάποτε μπορεί να γράψω γι' αυτή και για όσα μου έχει προσφέρει. Πάντως ό,τι και να σκεφτώ τώρα, μου φαίνεται τεριμμένο και αστείο. Θ' αφήσω κάποιους εκπροσώπους της να μιλήσουν για μένα και για όλα αυτά που σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες..

Όταν ο γελωτοποιός δακρύζει τότε είσαι σίγουρος ότι κάτι έχει πάει στραβά..
So here I am once more in the playground of the broken heart
I'm losing on the swings, losing on the roundabouts the game is over
Yet another emotional suicide overdosed on sentiment and pride
I'm losing on the swings, losing on the roundabouts the game is over
Too late to say I love you, too late to re-stage the play
The game is over

Τί άλλο μένει μετά το αντίο..;
Tonight I felt your presence again
As we shared the sorrow we've always known
But I heard the distance in your voice
And I knew I was alone
Thought I heard you call my name
But you only said goodbye

Πότε ακριβώς ξεκίνησε να φεύγει..;
You nener saw the way
how I wanted you to stay
And now when you're gone
I'm on my own
When I was thinking this
was something permanent
You were already thinking
of going away

Πως μπορώ να περιγράψω αυτό που αισθάνομαι..;
I was searching through the heavens and somehow I slipped
Trying to forget tomorrow and all that's happened
This is not the way, the way I was meant to be
Slipping away, I think I'm gonna crack

Από που κρατιέσαι όταν τελειώνουν οι δυνάμεις..;
Little angel go away
Come again some other day
The devil has my ear today
I'll never hear a word you say

Υπάρχει καθαρή σκέψη όταν όλα είναι μαύρα..;
I know someday you'll have a beautiful life
I Know you'll be a star in somebody else's sky
But why, why, why
Can't it be, can't it be mine
(We belong together)

Τί γίνεται μετά τον τελευταίο αποχαιρετισμό, αγαπημένη μου..;
Χωρίς στίχους.
Η μουσική, ο πυροβολισμός
και το θλιμμένο μουρμούρισμα 
τα λένε όλα από μόνα τους.

Ναι λοιπόν, ακούω αυτή τη μουσική. Οι Marillion, Fates Warning, Katatonia, Anathema, A Perfect Circle, Pearl Jam και διάφορα OST είναι αυτοί που έτυχε να έχω τώρα μπροστά μου. Το "Script for a jester's tear", το "We only say goodbye", το "Gone", το "Feel", το "Weak and powerless", το "Black" και το "Farewell, my lovely" είναι μόνο λίγα από τα πολλά κομμάτια που καταφέρνουν και μου μιλάνε. Και καμιά φορά τους απαντάω κι εγώ..

Η μοναξιά. Πόσο μοναδική είναι η ύπαρξη της μέσα στο κέντρο του απόλυτου τίποτα; Πώς μπορεί και είναι τόσο αγνή, καθαρή κι ακέραια όταν όλα γύρω σου γκρεμίζονται; Έχει μορφή και υπόσταση η μοναξιά. Είναι η μοναδική "γυναίκα" που δε θα με αφήσει ποτέ. Που δε θα μου ζητήσει ποτέ τίποτα. Που δε θα μου κρατήσει κακία όταν αποφασίσω να την παρατήσω για μια ακόμη φορά. Που θα είναι πάλι εκεί όταν την αναζητήσω. Που θα με καταλάβει με την πρώτη ματιά. Που θα με δεχτεί στην αγκαλιά της χωρίς ερωτήσεις. Που θα μου δοθεί χωρίς ανταλλάγματα.

Θα τη θυμάμαι αυτή τη μέρα. Όχι γι' αυτά που έχω γράψει μέχρι τώρα. Αλλά γιατί, από μια ασήμαντη αφορμή, συνέβη κάτι που είχε να συμβεί από τα παιδικά μου χρόνια. Είχα ξεχάσει πώς ήταν. Είχα ξεχάσει πόσο όμορφα μπορεί να συνδυαστεί το αλμυρό με το γλυκό..

Αφήστε με λοιπόν. Έχω παρέα. Είμαι βολεμένος στην αγκαλιά της μοναξιάς, ανάβω το τσιγάρο μου και πατάω το play.. Για ένα πράγμα μόνο αναρωτιέμαι. Υπάρχει κανείς εκεί έξω;

25 Ιουλ 2008

Wish You Were Here..

Ξύπνησα το μεσημέρι. Στη μία ακριβώς άνοιξαν τα μάτια μου κι όσο κι αν ήθελα να τα ξανακλείσω, δεν τα κατάφερα. Οι σκέψεις μου δε με άφησαν. Και για πρώτη φορά μετά από καιρό οι σκέψεις ήταν τελείως διαφορετικές από αυτές που πλέον είχα συνηθίσει να έχω.

Η πρώτη μου σκέψη επικεντρωνόταν στις τάσεις φυγής που τριγυρίζουν το μυαλό μου, αλλά δε βρίσκουν τον τρόπο να μπουν μέσα του. Να πάρω τη μηχανή μαζί με λίγα πράγματα και αυτά τα λίγα λεφτά που έχω στην άκρη κι όπου με βγάλει; Να βγάλω εισιτήρια για τη Μήλο, χωρίς να ξέρω πότε θα επιστρέψω; Έχω τα αρχίδια να κάνω κάτι από αυτά τα δύο; Θα δείξει. Για πρώτη φορά οι τάσεις φυγής όχι απλά με περιτριγυρίζουν αλλά μ' ακουμπάνε κιόλας. Μάλλον είναι θέμα χρόνου να μπουν μέσα μου. Μέχρι να έρθει όμως αυτή η στιγμή, το ιδανικό θα ήταν να μπορούσα να διακτινιστώ (ναι Σκότι, σε σένα μιλάω) σ' ένα μέρος όπου δεν ξέρω κανέναν και δε με ξέρει κανείς.

Η δεύτερη σκέψη μου ήταν ουσιαστικά μια λαχτάρα. Ν' ακούσω ένα δίσκο που είχα χρόνια να τον ακουμπήσω. Το δίσκο που μου είχε κάνει δώρο. Το δίσκο που με περίμενε υπομονετικά μέσα σ' ένα φάκελο, στο γραμματοκιβώτιο μου, ένα θλιμμένο πρωινό πριν πολλά χρόνια στην Πάτρα. Το δίσκο που με ακόμη περισσότερη υπομονή περίμενε να έρθει και πάλι η σειρά του για να ακουστεί. Και ήρθε.

Σηκώθηκα, έφτιαξα τον καφέ μου, πήγα προς τα cd μου, τον πήρα στα χέρια μου και κάθησα στο γραφείο. Άναψα το πρώτο (από τα πολλά) τσιγάρο της ημέρας και άνοιξα το cd. Μέσα ήταν ακόμη η κάρτα που μου είχε γράψει. "Είναι ένα πραγματικό ταξίδι που μόνο μαζί σου μπορώ και θέλω να μοιραστώ! Άκουσε το... Μου λείπεις..." Έμεινα εκεί να κρατάω την κάρτα, να τη διαβάζω και να την ξαναδιαβάζω, χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. Η μυρωδιά του καμμένου φίλτρου στο χέρι μου με επανέφερε στην πραγματικότητα. Άναψα ένα καινούριο τσιγάρο, έβαλα το cd και πάτησα play. Και τότε, με τις πρώτες μελαγχολικές νότες του δίσκου, τα  θυμήθηκα όλα.

Θυμήθηκα τη μέρα που τη γνώρισα. Όταν, αγουροξυπνημένος φοιτητής, κατέβαινα στην πλατεία Όλγας, στο καφενείο του Μάκη, να πιω τον καφέ μου με τους συμφοιτητές. Κι ήταν κι αυτή εκεί, ως επισκέπτρια στον παιδικό της φίλο και συμφοιτητή μου. Θυμήθηκα τη Σαντορίνη. Τις πρώτες μας διακοπές. Θυμήθηκα τον τρόμο που είχα νιώσει όταν είδα δάκρυα στα μάτια της τη στιγμή που κάναμε έρωτα. Κι έπειτα την αγαλλίαση που ένιωσα όταν με διαβεβαίωσε ότι ήταν δάκρυα χαράς. Θυμήθηκα τα πρώτα δάκρυα λύπης που της πρόσφερα απλόχερα. Στα σκαλάκια της πολυκατοικίας μου, στην Καραϊσκάκη. Θυμήθηκα τον πόνο που της είχα προκαλέσει. Θυμήθηκα τα κλεφτά φιλιά μας πίσω από μια κόλα χαρτί. Για να μη μας δουν οι άλλοι. Θυμήθηκα το ταξίδι της για να έρθει να με δει την πρώτη φορά που θα έπαιζα μουσική σε μαγαζί. Θυμήθηκα ότι ήθελα να ήμουν και πάλι μαζί της. Αλλά δε μπορούσα. Θυμήθηκα τα διάσπαρτα βράδια που βρισκόμασταν από τύχη. Και το καθένα από αυτά ήταν υπέροχο, παρά τη γλυκόπικρη γεύση που αφήναν. Θυμήθηκα ότι πέρασαν χρόνια μέχρι να την ξαναδώ. Έκανε τη ζωή της κι εγώ τη δική μου. Θυμήθηκα το βράδυ στο μπαρ 4 που την ξαναείδα. Όταν όλα ξύπνησαν πάλι μέσα μου, από την αρχή. Θυμήθηκα τους ενδοιασμούς μου και τις φοβίες μου. Θυμήθηκα ότι αποφάσισα να τα δώσω όλα. Για πρώτη φορά άφησα τον εαυτό μου.

Θυμήθηκα τα λίγα βράδια που κοιμηθήκαμε μαζί. Το χέρι της να με ψάχνει για να με πάρει αγκαλιά. Με ξύπναγε αλλά δε με πείραζε. Έμενα ακίνητος και απολάμβανα το βάρος του χεριού της στο σώμα μου. Θυμήθηκα ότι όταν ξύπναγα μέσα στον ύπνο μου και δεν την ένιωθα δίπλα μου, έψαχνα το χέρι της για να το βάλω πάνω μου. Και μόνο τότε μπορούσα να ξανακοιμηθώ.

Θυμήθηκα και το βράδυ που αποφάσισε να χωρίσουμε. Όλα αυτά που της είπα. Όλα αυτά που ήθελα να της πω και δεν το έκανα ποτέ. Ήταν τα μόνα που ήθελα να ξεχάσω. Αλλά τα θυμήθηκα κι αυτά. Όλα..

Ταξίδεψα πολύ εκείνη τη μέρα. Έχασα το δρόμο και τον ξαναβρήκα πολλές φορές. Έπεσα και ξανασηκώθηκα. Στενοχωρήθηκα και χάρηκα. Δεν ξέρω αν μου έκανε καλό. Ξέρω ότι άδειασα. Και μέσα στο άδειασμα συνειδητοποίησα τί είναι αυτό που θέλω.

Θέλω να μπορώ να κοιτάω στα μάτια το παρελθόν και να έχω τη δύναμη να μην παρασύρομαι στο ταξίδι του..

Σήμερα, από σπόντα, έπεσε στην αντίληψη μου ένα blog το οποίο πραγματικά με άγγιξε. Ένα συγκεκριμένο άρθρο του ήταν αυτό που μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Όχι μόνο για αυτά που έλεγε, αλλά κυρίως γιατί κάπως έτσι αισθάνθηκα κι εγώ πριν λίγες μέρες. Για λίγο ταυτίστηκα με το συγγραφέα. Τα λόγια του ήταν παρηγοριά και ταυτόχρονα μαχαίρι στην καρδιά. Το ξέρω ότι δεν είμαι μόνος. Όπως επίσης ξέρω ότι υπήρξαν και θα υπάρξουν πολλοί σαν εμένα. Όλα αυτά μου δημιούργησαν την ανάγκη να βγάλω από μέσα μου κάτι, χωρίς να περιμένω τίποτα. Σ' ευχαριστώ πολύ Siddhartha (κι ας μη σε ξέρω), σ' ευχαριστώ πολύ και σου ζητώ συγγνώμη για ό,τι μπορεί να σου "έκλεψα"..