27 Μαΐ 2009

Ψιτ ψιτ..

Πάει λίγος καιρός από την τελευταία φορά και ξεσυνήθισα. Αυτή την ανάρτηση την έχω γράψει και την έχω σβήσει πάνω από δέκα φορές. Τη μία έγραφα γενικόλογα για αυτούς τους μήνες. Την άλλη ήθελα να ευχαριστήσω κάποια άτομα για τα υπέροχα σχόλιά τους στην προηγούμενη ανάρτηση. Την παραάλλη αναφερόμουνα σε άλλους για το ιδιαίτερο ενδιαφέρον τους, είτε με επισκέψεις σε ένα αδρανές blog είτε με μια πιο προσωπική επικοινωνία, που εκτίμησα ιδιαίτερα. Τουλάχιστον. Σε μία έγραφα αρλούμπες και σε άλλη μία έγραφα μεγαλύτερες αρλούμπες. Στις υπόλοιπες ούτε καν θυμάμαι τί έγραφα. Τις έγραψα όμως και τις έσβησα κι αυτές. Τελικά κατέληξα σε αυτή και στο τσακ είμαι να τη σβήσω και πάλι. Αλλά δε θα το κάνω. Δεν πάει άλλο. Άσε που και να το ήθελα δε θα μπορούσα γιατί μου τελείωσε η γόμα σβήνοντας τη σκιά μου. Με ακολουθούσε η άτιμη όπου κι αν πήγαινα, κι όχι τίποτα άλλο, αλλά σε κάθε βήμα που έκανα την πατούσα και πόναγα. Λιγάκι.

Τέσπα. Εν κατακλείδι. Το τελευταίο διάστημα γέλασα. Πολύ. Μέχρι δακρύων. Και μετά μπερδεύτηκα λιγάκι. Και λίγο πιο μετά από το προηγούμενο μετά ξέχασα να θυμηθώ αυτά που ήθελα να ξεχάσω.

Άντε. Καλώς σας ξαναβρήκα.